Love and marriage

Wracam do Was z nowym, radosnym wpisem. Bo już jutro ten dzień- 4 rocznica naszego ślubu.

Co roku staraliśmy się jakoś wyjątkowo ją spędzić, ale  tym razem nie mam żadnych planów i nawet pomysłów, więc zapewne po prostu z tej okazji zjemy coś dobrego i powspominamy. A wspominać te chwile uwielbiam...

Wizji ślubu jest chyba tyle, co kobiet na świecie. Może hucznie, na 300 albo i więcej osób, może kameralnie w gronie najbliższych, może w ogóle w tajemnicy, najlepiej gdzieś w Rzymie, a może na plaży przy zachodzie słońca... Ostatnio w programie śniadaniowym gościła para, która zorganizowała ślub w stylu Gwiezdnych Wojen, wszyscy przebrani, nawet babcia w stroju Jedi. Tak więc pomysłowość przyszłych małżonków nie zna granic.
Na szczęście u nas nie było aż tak kosmicznie.

Nasz ślub odbył się w Warszawie, w gronie znajomych i rodziny, w cudownym Kościele Pokamedulskim w lesie bielańskim, przy Dewajtis. Był zupełnie wyjątkowym wydarzeniem. Wiem, wiem, każda panna młoda tak mówi o swoim ślubie, ale nasz naprawdę taki był. Nie wierzycie? To słuchajcie.

Po pierwsze trafiła się nam ulewa :) O taka:

Ale nie ma tego złego ;) Z tego powodu, zostaliśmy po mszy zaproszeni do Kamedulskich Podziemi kościoła, gdzie goście składali nam życzenia. Po drugie, podczas powitania gości w sali weselnej kelner stłukł całą tacę kieliszków z szampanem :) Po trzecie podczas wesela, M. tak niefortunnie nadepnął na tył mojej sukni, że rozerwała się na szwie, rozerwało się też zapięcie przytrzymujące tren i nie obyło się bez akcji ratunkowej. Prawda, że wyjątkowo? Wszystkie te wpadki wspominam z największym rozrzewnieniem, będę miała co dzieciom opowiadać, nudno nie było :) 

To był naprawdę wspaniały dzień. Suknię miałam z moich marzeń, sama ją sobie wybrałam, była dokładnie taka jak chciałam, do tego welon długi do samej ziemi, kwiaty we włosach, profesjonalny makijaż (gdzie na co dzień prawie w ogóle się nie maluję), czułam się naprawdę wyjątkowo.

Ślubu udzielał nam ksiądz Wojciech Drozdowicz. Jako dziecko oglądałam go w telewizji w programie Ziarno, w niedzielne poranki. I gdyby wtedy ktoś mi powiedział, że ten ksiądz będzie w przyszłości udzielał mi ślubu, głośno bym się roześmiała i naprawdę w życiu bym nie uwierzyła. Wspaniały, pozytywny człowiek, sprawił, że msza była niezwykłym przeżyciem, a my czuliśmy się spokojni, zaopiekowani, cały stres gdzieś uleciał i czerpaliśmy z tego momentu minuta po minucie. Uważam to za cud, bo ogólnie jestem osobą, która nie umie obronić się przed zdenerwowaniem, często dopada mnie trema i nieśmiałość bierze górę. A tutaj wszystko gdzieś odpłynęło (spokojnie, nie brałam nic przed uroczystością :D), nawet ręce mi nie zadrżały podczas nakładania obrączek. A naprawdę spędzało mi to sen z powiek, bałam się, że ręce będą tak mi się trzęsły, że M. nie trafi obrączką na mój palec, a ja na jego. Trafiłam :D

Bardzo Was zachęcam, jeśli będziecie kiedyś w Warszawie i chrześcijańskie biją w Was serca, wybierzcie się do księdza Drozdowicza na mszę, zobaczycie, że to nie są takie zwyczajne spotkania. Sam kościół jest w pięknym otoczeniu, obok jest zagroda z osiołkiem i innymi zwierzątkami, przy kościele stoi słynna bielańska karuzela, tak, tak, ta co w piosence się kręciła co niedziela. No i piękny las wokół.

Wracając do ślubu, sami wybraliśmy sobie utwory grane podczas uroczystości, w tym mój ukochany Canon in D, pozdrowienia w tym miejscu dla pana Krzysztofa Tomaszewskiego, organisty i trębacza, wspaniałego i niezwykłego, który nadał magii temu wydarzeniu i pomógł nam w ułożeniu oprawy muzycznej. 
A już na zakończenie, podczas pożegnania, spadły na nas z nieba dwa piórka :) To oczywiście sprawka księdza, choć do dziś nie wiem, jak on to robi, że przy ołtarzu, gdzieś z sufitu kościelnego fruną do nowożeńców dwa leciutkie, białe piórka :)

Cudnie bawiliśmy się na weselu, wytańczyliśmy się, uśmialiśmy się podczas oczepin, nie zabrakło góralskiej kapeli, co nam przyśpiewywała. Tak chciałam przedłużyć ten moment w czasie, ale noc uciekła niepostrzeżenie i tak jak wszystko mija, tak się skończył nasz bal. 
Pozostały wspaniałe wspomnienia i pamiątki film, zdjęcia, śliczne kartki od gości. A sukni nie sprzedałam, ciągle leży w szafie, tak jak i welon, szarfa, tylko buty gdzieś się zapodziały, muszę je wyszperać, bo były nieziemsko wygodne :)
Życzę wszystkim narzeczonym, aby ich ślub był tym wymarzonym dniem i aby wyrył się mocno w pamięci, tak na całe życie.

A.