Jest nas dwoje.

Dzisiejszy wpis dedykuję mojej drugiej połowie. Inspiracją do jego napisania stała się krótka wymiana zdań, właściwie kilka wypowiedzianych w luźnej rozmowie słów. Brzmiała ona mniej więcej tak:

M.: - Marzy mi się jutro pospać tak do 12- ej w południe... (a rozmowa miała miejsce podczas wesela naszych znajomych, na którym bawiliśmy się w zeszłą sobotę, jednak oboje czuliśmy po sobie zmęczenie z całego mijającego tygodnia).

Ja: - Spokojnie możesz się jutro wyspać, ja wstanę i zajmę się Helą.

M.:- Nie ma mowy. Jest nas dwoje.

No właśnie, ostatnie zdanie, niby tak proste, ale zawiera w sobie wszystko.

Za co jestem wdzięczna M.? Za to właśnie, że nigdy nie jestem sama. W każdej chwili, tej dobrej i tej złej mogę na nim polegać. W momencie, gdy na świecie pojawia się dziecko, ogromną ulgą jest posiadanie wsparcia w partnerze, kiedy te emocje, ogromne poczucie odpowiedzialności rozkładają się na dwoje. Jest wtedy łatwiej, a przede wszystkim bezpieczniej. Nie wiem, czy się ze mną zgodzicie, ale uważam że samotne rodzicielstwo jest niezmiernie trudne... Chyba nie umiem sobie wyobrazić, jakbym przeszła przez cały ten okres uczenia się rzeczywistości z Helenką, gdybym była sama. Zapewne jakoś bym dała radę, gdy człowiek musi i się zmobilizuje, to zawsze podoła wyzwaniu. Na szczęście ja nie byłam sama. Tak bardzo podziwiam i jestem pełna głębokiego szacunku do mam i ojców, którzy samotnie wychowują swoje dzieci. Są w moich oczach bohaterami. 

Między mną i M. nie zawsze było tak wspaniale. Kryzysy były, nawet takie bardzo groźne dla naszego związku. Jednak przetrwaliśmy, nauczeni siebie jeszcze bardziej. Niestety oboje nie mamy łatwych charakterów, on jest uparty, ja jeszcze bardziej. Czasem nie odzywaliśmy się do siebie, choć każde z osobna bardzo chciało już przerwać tą ciszę, ale przecież "ja za nic w świecie pierwsza się nie ugnę". Pewnie jeszcze nie raz staniemy w obliczu różnicy zdań, ale jeśli już pojawia się kłótnia, to niech trwa tylko chwilkę.

Jestem bardzo szczęśliwa, że mam przy sobie człowieka, przy którym mogę się wygłupiać, chorować, któremu mogę o wszystkim powiedzieć, który zna mnie, tak bardzo, że aż czasem sama jestem zadziwiona. Wiem, że M. kibicuje temu co robię, wiem, że akceptuje mnie taką jaką jestem.

"Napiszesz coś o mnie?"- mówi czasem, "No napisz jakiego masz fajnego męża ;)" Śmiejemy się. Ja mu mówię, że nie ma tu o czym pisać, kto by chciał to czytać ;) - droczę się z nim ;) Ale tak naprawdę, to mój bohater i chyba zbyt rzadko mu to mówię. A żeby się zrehabilitować, piszę teraz wszem i wobec, że mam najlepszego M. na świecie. 
Jak wrócisz z pracy czekają na Ciebie pyszności. W końcu Helenka ma dziś swoje święto, dostała paczkę od Babci, a w tej paczce był i prezencik dla nas, w końcu my też dzieci, tylko, że wyrośnięte :) Czekoladki czekają.

Pozdrowienia dla wszystkich czytających nas :* Buziaki