Moje miejsca

Ostatnio zdałam sobie sprawę,  że minęło 10 lat od czasu kiedy wyjechałam z rodzinnego domu i zamieszkałam w Warszawie. Jakoś na co dzień się nad tym nie zastanawiam,  a czas tak sobie płynie do przodu radośnie i potem nagle zaskakuje nas takimi nowinkami.

Z jednej strony...

Urodziłam się w Rabce Zdroju. Od Warszawy to ponad 400 km. Daleko... Moje góry to Beskid Wyspowy. Wyspowy, dlatego, że te wzniesienia, które do niego należą, przypominają wyspy wyłaniające się z morza. Przy pięknej pogodzie z wyżej położonych terenów widać Tatry.

Gdy byłam mała, czasem miałam dosyć tego miejsca, właściwie ile można chodzić po łąkach, czy siedzieć nad rzeką. Dziś,  gdy tak rzadko tam bywam, właśnie to chodzenie po łąkach i patrzenie na rozciągające się krajobrazy to najprzyjemniejsze zajęcie i najchętniej nic innego bym nie robiła. Tak to przewrotny los nas urządza. 

Tam życie toczy się inaczej, powoli. Ludzie się znają, pozdrawiają się na chodnikach. Tam powietrze ma inny zapach. Pamiętam, jak zawsze uderzała mnie jego świeżość, gdy po podróży z Warszawy, wysiadałam z krakowskiego PKSu na przystanku nieopodal domu. Latem zawsze pachniało sianem, które ludzie zwozili z pół. Wiosna z kolei to zapach bzów kwitnących na każdym kroku. Jesienią wszędzie unosi się specyficzny zapach palonej trawy i ogniska. A zimą nic nie czujesz, bo mróz szczypie Cię w nos, choć ostatnio nawet i w górach zima strajkuje. Jednak, gdy się pojawi, jest pięknie. Ośnieżone góry wydają się być błękitne. Tam niebo wygląda inaczej, chmury wydają się być niżej.  Wiosną i latem spacerując łąkami, można usłyszeć i zobaczyć kołujące, krzyczące orły, wśród trawy śmigają zające i sarny.  Lasy są pełne źródełek, wypływających jakby znikąd, które później przeradzają się w potoki. Zimą stoki gór rozświetlone są światełkami tras narciarskich. Mogłabym tak pisać w nieskończoność a i tak pewnie nie udałoby mi się oddać uroku tych stron.

Zdjęcia pochodzą z serwisu www.mszanafoto.pl

Z drugiej strony...

Przyjechałam do Warszawy na studia. Co, jak sobie teraz myślę, było szalone, wyrywać się tak daleko, z niedużego miasteczka, w zupełnie nieznane miejsce. Miałam tu być przez 5 lat i wrócić... Zostałam. Znalazłam tu pracę, właściwie nawet jeszcze przed obroną. Chwilę wcześniej pojawił się M. I tak powoli Warszawa zaczęła stawać się moim drugim domem. Ponieważ podczas studiów nie mieszkałam w akademiku, tylko wynajmowałam mieszkanie z przyjaciółmi, zwiedziłam wiele dzielnic. Mieszkaliśmy przez chwilę na Woli, trochę na Ursynowie (chyba mój najfajniejszy studencki czas), trochę na Mokotowie, na Bródnie, na Bielanach i na Saskiej Kępie. Jak teraz tak wyliczam, to aż wierzyć mi się nie chce, że aż tyle się działo. Jednak dzięki temu, mimo, że to ogromne miasto, nie mam obecnie żadnych problemów z orientacją :) Długo nie lubiłam Warszawy, męczył mnie ten przerażający tłok w metrze, pośpiech ludzi, którzy jak mrówki wydeptanymi ścieżkami nieustannie gdzieś podążają, a raczej pędzą, szum tramwajów, pstrokate kolory na ulicach. Gdy po świętach przyjeżdżałam z gór, zawsze potrzebowałam chwili, by wdrożyć się w to miejsce i całą jego specyfikę. Jednak z biegiem czasu przyzwyczaiłam się. A co najważniejsze, zaczęłam zauważać nietypowy klimat tego miasta i odnajdywać się w nim. Warszawa coś w sobie ma. Polubiłam widok ludzi reprezentujących swoim stylem mieszankę wszystkich kultur świata, nauczyłam się funkcjonować wśród nieustannego gwaru, polubiłam wszechobecne światła rozbłyskujące po zmroku, które sprawiają, że tutaj właściwie w ogóle nie zapada noc. Myślę, że dziś mogę powiedzieć, że czuję się tu dobrze. Uwielbiam miejsce, gdzie obecnie mieszkamy, Anin. Jeszcze Warszawa, a już jakby nie :) W naszym sąsiedztwie rozciąga się las, pełen pięknych ścieżek, więcej tu domów jednorodzinnych niż bloków, wieczorami słychać śpiew ptaków, zostawiliśmy gdzieś w tyle hałaśliwe wielkie miasto, tym samym poszliśmy na kompromis z rzeczywistością. Nie mogliśmy zamieszkać w górach, więc namiastkę pięknej przyrody mamy tutaj. Jednocześnie, gdzieś bardzo blisko, tętni życiem to niezwykłe miasto. A w góry zawsze możemy wyjechać, aby nabrać sił. 

Zdjęcia pochodzą ze strony: www.filosss.fotolog.pl

Każdy ma swoje miejsce na ziemi, ja mam dwa... :)
A gdzie jest Wasze miejsce? Może się okaże, że całkiem blisko mojego. :)