Cmok na dzień dobry ♡

Przepis na udany poranek? Śniadanie do łóżka podane przez M. :) Kwiaty na poduszce :) Promyk słońca wpadający pomiędzy zasłony, zwiastujący piękną pogodę :) Myśl o fajnych planach na rozpoczynający się dzień :) OK. W takim razie przepis na najpiękniejszy poranek? Proszę bardzo: pobudka w postaci buziaka od swojego rocznego szkraba. Aaaaaaa, kocham bycie mamą za takie momenty ♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

Hela nauczyła się dawać buziaki całkiem niedawno, czasem robi to z takim rozmachem, że niechcący uderza się w nosek. Natomiast dziś rozczuliła mnie na potęgę. :) Dostałam na dzień dobry spontanicznego całusa. :)

Nasze poranki są leniwe. Dopóki nie pracuję, jestem z Helenką cały dzień, możemy sobie na to pozwolić. Około 5-ej Hela się budzi, ale bierzemy ją wtedy do siebie do łóżka i jeszcze zasypia, najczęściej do 7, albo do 8-ej. Może to błąd, że śpi nad ranem z nami, ale szczerze, tak bardzo to lubię i jest to dla nas wygodne, że się nad tym jakoś specjalnie nie zastanawiam. Tak więc, kiedy nastaje poranek i Hela wyspana jest gotowa do działania, próbuje obudzić mnie, ja wtedy tak naprawdę już nie śpię i obserwuję spod półprzymkniętych powiek jej poczynania. Kładzie mi głowę na brzuchu, klepie mnie po buzi, nieporadnie próbuje podnieść moje powieki, co zawsze mnie rozśmiesza. Gdy leżę na boku, zagląda, stara się mnie odwrócić, a dzisiaj dała mi soczystego buziaka :) Czy może być coś piękniejszego, gdy pierwszym widokiem po przebudzeniu jest pochylająca się tuż nad moją buzią para mrugających, niebieskich oczu, maleńki nosek i ten uśmiech- w roli głównej 4 dumne zęby z przodu (piąty w drodze). Moim zdaniem to jest wymarzona pobudka.

Jak już obie nie śpimy, nastaje czas przytulania i zabawy w chowanego pod kołdrą, do momentu, aż Helenka zacznie sięgać do półek przy łóżku. Wtedy znak, że pora wstawać, bo inaczej lampka nocna znajdzie się na podłodze. A potem to już wiecie, ubieranie, śniadanie i dzień się kręci. Ale ten poranek, to chwila, którą lubię najbardziej :)

Coraz częściej nachodzą mnie myśli, o tym, jak wszystko się zmieni, gdy wrócę do pracy. A będzie to we wrześniu. Wszystko przyspieszy i nabierze innych kształtów. Z jednej strony cieszę się, że mam możliwość powrotu i pracy w tym zawodzie, który lubię, czekają też na mnie przerwane studia podyplomowe. Ale z drugiej strony przerasta mnie myśl o rozłące z Helenką. Mam jeszcze 4 miesiące, by się z tym uporać... 

Ktoś kiedyś pięknie powiedział "Korzystaj z dnia, jutro jeszcze nie jest dniem. Jutro jest myślą." Tak więc, staram się z całych sił wykorzystywać czas tu i teraz, a takie poranki skutecznie ładują moje baterie. :) 

A Wy jak witacie dzień- w biegu, czy leniwie, nie zważając na wskazówki zegara? 

Miłego weekendu kochani :*