Są na świecie rzeczy, które trudno jest zrozumieć...

Ogarnęła mnie nostalgia.  Za sprawą dwóch postaci, o których zaraz Wam napiszę.  Dwa wieczory z rzędu siedziałam i ryczałam jak bóbr. Bardzo było mi smutno... Dodatkowo w domu gęsta atmosfera.  W związku dwojga ludzi są dni słoneczne ale i deszczowe a nawet burzowe... Tak to już jest i myślę,  że ten blog to nie byłoby prawdziwe miejsce, gdybym wciąż pisała o naszym domku z lukru i waty cukrowej..

Ale do rzeczy. Wczoraj poprzez wpis Gibonikowej Mamy trafiłam na bloga Chustki. Kobiety zmagającej się z nowotworem, mamy i żony.  O chorobie dowiedziała się w 2010 roku, otrzymała tym samym wiadomość, że zostało jej 6 miesięcy życia. 6 miesięcy z ukochanym pięcioletnim wówczas synkiem i mężem. Przez okres choroby pisała bloga. Powiązałam fakty. Ostatnio głośno było o filmie walczącym o Oscara, noszącym tytuł "Joanna". To właśnie jej historia. Trochę zbyt późno to do mnie dotarło.  Zaczęłam czytać... Jej wpisy to nieustanne wołanie o jeszcze jeden, kolejny dzień z synkiem, to brak zgody na chorobę,  to porażająca miłość mamy do dziecka i odwrotnie. 

Bardzo boli to okrucieństwo losu... Niezrozumiałe i niesprawiedliwe...

Z kolei dzień wcześniej zetknęłam się z historią Kubusia, która poruszyła mnie do głębi. Jeśli chcecie dowiedzieć się o nim czegoś więcej, zajrzyjcie TU. Ja wiem, że niezliczona grupa dzieci na świecie zmaga się z chorobami.  Gdy odwiedzaliśmy z Helą Centrum Zdrowia Dziecka,  widziałam maluchy zapłakane,  podłączone do różnych aparatów, z rurkami i innymi ustrojstwami. Ich dzieciństwo nie jest takie jak być powinno... Jednak ten chłopiec szczególnie zapadł mi w serce. Może to przez poruszające wpisy, jakie przeczytałam,  publikowane przez jego mamę.  A może to te fotografie. Na jednej z nich widzę ślicznego chłopca,  zdrowego, patrzy prosto na mnie, uśmiecha się.  Na kolejnych widzę jak bardzo choroba może zmienić dziecko. Nie potrafiłam sobie tego wytłumaczyć. Bardzo mi było ciężko, gdy myślałam o nim i o jego rodzinie, a myślałam cały wieczór i nie mogłam przestać...

Od razu mam w głowie natłok myśli.  Czuję ogromną wdzięczność,  że my możemy cieszyć się zdrowiem i siłami.  Chcę wyciskać niczym cytrynę każdą chwilę z moją córką.  Chcę być cała dla niej. Czuję wyrzuty sumienia, że nie zawsze mi się udaje. Chcę zatrzymać czas. To jakiś paradoks, bo jednocześnie chcę patrzeć, jak moje dziecko rośnie, zmienia się i rozwija...

Dziś zrobiłam kartkę urodzinową dla Kubusia. Nie miałam możliwości pojechać do księgarni, a na poczcie zapewne wybór byłby kiepski, więc postanowiłam zadziałać sama. Wykorzystałam chwilę, gdy Helenka spała. Nie miałam zbyt wielu materiałów, ale udało mi się, kolorowe kartki, nożyczki, klej i pocztówka wystarczyły. Ważne, że to od serca. Zachęcam każdego, do włączenia się do  tej niezwykłej akcji. Mogliście o niej przeczytać ostatnio na naszej stronie na FB. 

Podczas spaceru zajrzałyśmy na pocztę, Helenka prawie sama wrzuciła kopertę do skrzynki. Niech ten list wędruje i zaniesie uśmiech Kubusiowi.  Życzę Mu zdrowia, radości i spełnienia wszystkich jego marzeń, a jego Rodzicom siły, odwagi i wytrwałości.