10 miesięcy

10 miesiąc okazał się dla nas przełomowy. Helenka opanowała w tak krótkim czasie tyle umiejętności, że samej nie chce mi się wierzyć, że aż tak się zmieniła. Stała się aktywnym "przemierzaczem przestrzeni" a ja w związku z tym zaliczam kolejne stany przedzawałowe. Chciałabym, aby podłoga w naszym mieszkaniu była wyłożona gąbką, albo żeby była nadmuchiwana.  Tak, to byłoby najlepsze rozwiązanie :)
Otóż nasza Heli, wcześniej radośnie sobie pełzająca,  nauczyła się samodzielnie siadać. Robi to właściwie co 3 minuty, przemieszcza się, zatrzymuje,  siada nieco chwiejnie, ja już widzę oczami wyobraźni jak leci do tyłu na podłogę, biegnę z poduszką, którą układam na podłodze za nią,  a Helenka już rusza dalej. Zaraz znów to samo, teraz prawie się wywraca, ale w ostatniej chwili łapie równowagę,  a ja czuję, że prawie zemdlałam. No tak, miałam nie być przewrażliwioną mamą. Rozumiem, że taka jest kolej rzeczy :) że ona musi próbować,  musi uczyć się, musi się wywrócić,  żeby nabyć świadomości na co uważać, żeby zrozumieć przestrzeń i nabrać wprawy. Jednak ten lęk, żeby nic się jej nie stało jest dominujący. Myślicie, że przy kolejnym dziecku będzie łatwiej? 

Siadanie to jedno, wstawanie to drugie. Hela zaczęła podnosić się na kolanka, sięgać do góry, wspinać się no i znów to balansowanie niczym trzcina na wietrze, uda się dosięgnąć, nie uda się,  uda. :))) Przez to skomplikowało się nam zasypianie, bo łóżeczko stało się najlepszą bazą treningową do podciągania się i wstawania. A przecież odkrywanie, co ja jeszcze potrafię,  jest dużo ciekawsze od spania...

Działania Heli stają się zamierzone, celowe, widzę,  jak świadomie zaczepia mnie, zachęca do zabawy. Bawimy się w "nie ma Helenki, nie ma..."- dla Heli schowanie się to odwrócenie głowy, sprytne prawda? ;), a wiec odwraca głowę, a ja dostrzegam, jak kątem oka zerka na mnie i obserwuje moją reakcję. Potem śmieje się na głos,  a ja razem z nią.  

Bardzo precyzyjnie chwyta przedmioty, przekłada z rączki do rączki, ogląda dokładnie, manipuluje zabawkami, najbardziej lubi uderzać nimi o podłogę lub wyrzucać je z pudełka. Sprawdza faktury, drapie, skubie, głaszcze, ściska no i oczywiście wszystko ląduje w buzi. Wszystko robi z tak ogromną ciekawością i zaangażowaniem, że nic tylko brać z niej przykład. Poza tym bije brawo, przybija piątkę i robi papa :))) . Dziś na spacerze machała radośnie do każdego, kogo mijałyśmy,  łącznie z samochodami. I ktoś mi powie, że niemowlęta nie są urocze.

Ku ogromnej radości całej rodziny, powiększyła się nam kolekcja zębów! Obecnie Hela jest dumną posiadaczką 4 sztuk. Światło dzienne ujrzały dwie górne jedynki. Jej uśmiech jest teraz na wagę złota :)

To, co jest najwspanialsze chyba dla każdej mamy, to zauważanie, że dziecko stopniowo zaczyna z własnej inicjatywy wchodzić z nami w interakcję, począwszy od pierwszego uśmiechu. Nasza pociecha przestaje być biernym maluszkiem, który je, śpi, leży. Helenka teraz zaczyna sama się przytulać, próbuje wdrapywać się na moje kolana, głaszcze mnie po buzi, patrzy mi głęboko w oczy, czuję wtedy, że jestem dla niej najważniejszą osobą na świecie (razem z jej tatą oczywiście :)) i to jest najcudowniejsza rekompensata za wszystkie trudy codzienności.

Największym zaskoczeniem był moment kiedy Helenka zaczęła śpiewać. Często ja jej śpiewam, w efekcie któregoś dnia zaczęła śpiewać razem ze mną,  no może śpiewaniem tak do końca tego nie można nazwać, bardziej nucenie, mruczanka, takie melodyjne aaaaaaaaaaa :) I tak podczas ostatniej wizyty w kościele na mszy, Helenka uroczyście i z ogromnym zapałem wtórowała wszystkim śpiewanym fragmentom i pieśniom, oczywiście w swój, zrozumiały jedynie dla wtajemniczonych sposób. Dobrze, że była to msza dla dzieci i taki koncert nikogo nie zdziwił, wywołał jedynie masę uśmiechów. 

I tak oto nasza córka zdobywa świat. Wiem, że niektóre dzieci w jej wieku próbują już stawiać pierwsze kroki, u nas jeszcze trochę musimy poczekać. Po tych 10 miesiącach wiem, że zmiany i nowe umiejętności przychodzą nieoczekiwanie, nagle nasze dziecko nas czymś zaskakuje, kibicuję Helence z całych sił, jestem obok niej i pomagam poznawać świat. A gdy mam wątpliwości, lub staję się zbyt niecierpliwa, zerkam sobie na ten obrazek :)

A słychać u Was? Czym ostatnio zaskoczyło Was Wasze dziecko? Bo domyślam się, że bez względu na wiek maluchy dostarczają nam na co dzień mnóstwa niespodzianek :)