Na Nowy Rok

Nie mów mi, że niebo jest granicą, 

skoro są ślady stóp na księżycu.

***

Harlan Coben

Znalazłam swoją myśl przewodnią, która będzie mi towarzyszyć w Nowym Roku. Taką, która wpasowuje się w ten obecny teraz klimat snucia marzeń, planów, postanowień. Jednak nie ucieka, tylko pozostaje na dłużej, daje nadzieję, na ich spełnienie. Natrafiłam na te słowa u jednej z Was i bardzo mnie ujęły...

Gdybym miała obejrzeć się w tył i jakoś określić ten rok, który się skończył, powiedziałabym, że był niczym kameleon. Działo się wiele, w wielu nastrojach i emocjach. Moje funkcjonowanie skupione było wokół Heli, potem wkradł się jeszcze mały ktoś i wieść o tym, że będziemy mieć synka narobiła zamieszania.

Rozpoczęcie przygody z blogowaniem. Pierwsze urodziny Helenki, jej pierwsze samodzielne kroki i jeszcze wiele innych zdarzeń rozpoczynających się słowem "pierwsze", ogarnianie świata na nowo oczami maleńkiego dziecka.  W połowie roku wiadomość o ciąży, dylematy i ostatecznie decyzja o pozostaniu w domu i odłożeniu powrotu do pracy. Długi pobyt w rodzinnych górach, powrót do dzieciństwa, osoby których brakowało mi w Warszawie. To takie hasła, które przychodzą mi na myśl, w związku z minionymi 12 miesiącami. Wiele radości, rozpierającej dumy, nowych doznań, ale i ciężkich momentów...  Wraz z początkiem roku odejście od nas cudownej osoby- Babci M. Jakiś czas później moja walka o przetrwanie w początkach ciąży. Z innej strony, doświadczyłam na własnej skórze, jak bardzo czyjeś kłamstwa mogą skrzywdzić, jak odbierają poczucie spokoju. Dziś mogę powiedzieć, że chyba nic nie ma tak niszczycielskiej siły, jak ciągnące się okłamywanie, zwłaszcza ze strony kogoś, kto jest dla nas ważny. Grunt ucieka spod nóg... Ktoś utracił moje zaufanie...

Ale to było. 

Przychodzi nowe. 

Wiele zmian nas czeka. A największa taka, że za kilka tygodni nowy, mały człowiek popatrzy mi w oczy. I nie będzie już tylko Helenka, ale Helenka i Mikołaj. 

Moje plany na Nowy Rok- dać radę, tak jak dałam w minionym roku. Cieszyć się każdym dniem i patrzeć, jak zdrowo i szczęśliwie rosną moje dzieci. A w chwilach zwątpienia, bo wszak żywot mamy różne oblicza przybiera, wracać do mojej złotej myśli :) jak dobrze, że takowa się do mnie przyczepiła :)

Zostawiam Was z kilkoma migawkami jeszcze w świątecznym klimacie. Dziś mróz ogromny i jakoś tak białawo się zrobiło, w domu choinka się błyszczy, lada moment Święto Trzech Króli, więc wciąż jeszcze świątecznie.  

Podoba Wam się?

 ;)

Za fotografie dziękuję Marzence ze Studia Fotografii Dziecięcej "Bąbelkowy Kadr". Taka sesja to nie tylko w efekcie cudna pamiątka w postaci zdjęć, ale też przemiło spędzony czas i ogromne pokłady pozytywnej energii.

Ściskam Was na koniec mocno i mam nadzieję, jak najszybciej do usłyszenia.  

:*