Półtoraroczne dziecko- jakie ono jest?

Jeszcze chwilka i Hela skończy 18 miesięcy.  Magiczne półtora roku :) Jak opisać dziecko w tym wieku?  
Pierwsze skojarzenie? Jest to niezwykle radosny maluch, z największą łatwością rozbraja nawet najbardziej poważnego dorosłego, wiem co mówię ;) Swoim uśmiechem rekompensuje wszystkie trudy i niedoskonałości dnia powszedniego :). 
Co jeszcze? To mały człowiek spragniony bliskości, czułości i miłości, jednocześnie cudownie tą miłość okazujący. Małe rączki zarzucone na szyję. soczysty buziak, nieporadne głaskanie po policzku i nic więcej nie potrzeba do szczęścia! Zawsze to będę powtarzać każdemu- bycie mamą jest super!
Idźmy dalej. To dziecko spostrzegawcze, chłonne i ciekawe świata, tego tuż za rogiem stołu, albo ukrytego za drzwiczkami szafki kuchennej, jak i tego hen za oknem. Wszystko doskonale zapamiętujące, więc warto to wykorzystywać- nazywać przedmioty dookoła, rozmawiać, opowiadać, pokazywać. 
Wciąż urocze i nieco zabawne w swojej nieporadności, w swoim dziecięcym języku, w okazywaniu miłości i przywiązania. 
Ekspresyjne, mocno wyrażające emocje, których doświadcza- radość, strach, złość. Bywa wybuchowe, zwłaszcza,  gdy coś idzie nie po jego myśli, gdy stawia mu się granice i nie pozwala na pewne rzeczy, które bardzo chce robić, zdobyć.
To co bardzo podziwiam w takim dziecku, to jego upór i zapał w dążeniu do celu. Dorośli mogą się uczyć od maluchów. Choć na tym etapie, powoli wkracza irytacja, gdy coś się nie udaje, gdy kredka nie chce wyskoczyć z pudełka, gdy klocek nie chce wejść do otworu, gdy skarpetka nie chce zejść z nóżki. No jak to tak, przecież ja chcę i próbuję a tu nic ;)


Helenka bardzo szybko rośnie, jednocześnie staje się coraz bardziej samodzielna. Potrafi się sama zająć zabawą, jednak najbardziej uwielbia kontakt z mamą i z tatą, z babcią, z dziadkiem, ubóstwia wspólną aktywność. Jest strasznym przytulasem. 
Jeśli chodzi o rozwój mowy, w przypadku każdego dziecka, jest to kwestia indywidualna. Hela mówi dużo, jednak jest to jej własny język, zupełnie nie do powtórzenia, zbitki sylabowe, potoki dziwnie brzmiących wyrazów. Na całe szczęście pojawiają się też słowa zrozumiałe- mama, tata, baba, gdzie jest?, czasem ładnie uda się jej powtórzyć po nas jakiś wyraz np pies, lala. Naśladuje odgłosy zwierząt : kaczki, indyka i psa, nie może się jakoś do kota przekonać ;) :) Z kolei kwa kwa kwa, to krzyczy tak głośno, nawet gdy widzi kaczkę w łazience, na butelce z płynem do kąpieli ;) Do tego kiedy bawi się samochodzikiem albo kolejką, udaje odgłos samochodu brrrrrrrr ;) Zapytana, wskazuje na obrazku znane jej zwierzęta, słońce, dziewczynkę, chłopca, piłkę. Bardzo szybko zapamiętuje, w efekcie każde kolejne obejrzenie książeczki,  skutkuje tym, że po zapytaniu potrafi wskazać nową rzecz lub zwierzaka. 
Rozumie i reaguje na prośby typu: odłóż książeczkę na półkę,  wyjmij z szafki piżamkę, wyrzuć coś do kosza, podaj piłkę, misia, książkę,  zamknij szafkę, przytul :) Pomaga w zamiataniu, w wycieraniu kurzu. Oczywiście za każdym razem trzeba bić jej brawo, ale nic się nie stanie jeśli przypadkiem zapomnimy, będzie biła brawo sobie sama :D Grunt to umieć się docenić. Obserwuje wszystkie nasze poczynania, próbuje naśladować różne czynności. To co ostatnio najbardziej nas rozbroiło, to wspomniana w poprzednim wpisie rozmowa przez telefon oraz dmuchanie nosa w chusteczkę ( w efekcie przykładanie chusteczki do noska i dmuchanie ustami, no ale w końcu dmuchanie :D)
Jest wulkanem energii. Chodzi, biega, próbuje podskakiwać, tańczy, wspina się na tapczan i fotele. 
A co, jeśli chodzi o ciemną stronę mocy? Gdy Helena się zdenerwuje rzuca zabawkami, gdzie popadnie, na oślep, z całej siły i krzyczy do tego. Dobrze jak trafi na pluszaka,  gorzej gdy wpadnie w jej ręce coś cięższego. Aktualnie opracowuję metodę, jak sobie z tym poradzić, bo powtarzanie, że tak nie wolno robić,  chyba przynosi odwrotny skutek, a z kolei udawanie, że tego nie widzę i wcale to mnie nie rusza, grozi poważnymi uszkodzeniami podłogi. Może macie jakieś patenty? 
Strasznie cieszy mnie to, że nauczyła się sama pić z kubka. Wiadomo, że muszę być obok, zwłaszcza przy odkładaniu go, ale i tak jest to nasz mały/wielki sukces :) I tak mogłabym sobie pisać i pisać. Każdy dzień przynosi coś nowego, dosłownie, dlatego nie martwię się, gdy Helenka jeszcze czegoś nie umie. Myślę, że damy radę. Staramy się przede wszystkim dużo do niej mówić, wymagamy, tak, by postawione granice dawały jej poczucie bezpieczeństwa i zawsze jesteśmy obok, czerpiemy z siebie nawzajem :) I duuuużo się przytulamy :) Myślę, że tego nigdy za wiele.
Jeśli macie ochotę, w następnym wpisie pokażę Wam jak spędzamy czas, czyli co Helenka najchętniej robi w ciągu dnia. Mogą to być pewnego rodzaju propozycje na zabawy i spędzanie jesiennych dni z dzieckiem. Wpadajcie do nas :)