Zawieramy znajomości :)

Niezwykłym doświadczeniem jest dla mnie obserwowanie tego, jak moje dziecko nawiązuje swoje pierwsze kontakty z innymi dziećmi. To "takie moje", które jeszcze niedawno było schowane w moim brzuchu, a potem ledwo wyściubiało nos z moich objęć. To "takie moje" teraz właśnie odkrywa  świat, stawia własne kroki i dostrzegam, że to jednak jest odrębna istota, tak mocno zależna ode mnie i nierozerwalnie ze mną związana, ale jednak odrębna. Dziwne uczucie...

Podczas wypadów na plac zabaw okazało się, że Helenka jest bardzo towarzyska. Nie miała oporów żeby pomachać, dosiąść się do karuzeli czy wspólnie z innymi dziećmi posiedzieć w wagoniku drewnianego pociągu, a co najlepsze pierwsza podchodziła do innych dzieci i podawała dmuchaną piłkę. Patrzyłam na to ze zdziwieniem, po kim ona taka odważna i chętna do poznawania innych. Oczywiście to podawanie piłki, wiąże się z koniecznością oddania jej zaraz z powrotem i taki kontakt jest chwilowy, bo lada moment coś innego lub ktoś inny przykuwa uwagę malucha. Psychologia rozwoju człowieka mówi o bardzo intensywnym rozwoju emocjonalno- społecznym dziecka w drugim roku życia, zaznacza ono swoją obecność w otoczeniu, intensywnie obserwuje, naśladuje, zwraca na siebie uwagę. Przy tym wszystkim zderza się z nowymi emocjami, z którymi musi stopniowo uczyć się sobie radzić. Jednak do poznania reguł współdziałania jeszcze długa droga, stąd też w przypadku tak małych dzieci jeszcze nie można mówić o wspólnej zabawie, jest to raczej zabawa obok siebie, wzajemne obserwowanie, powtarzanie po sobie, często zabieranie zabawek, bo jeśli mój towarzysz wziął teraz tą zabawkę, to ja też chcę ją teraz mieć. I zaraz potem reakcja płaczem lub złością  z powodu odebrania zabawki, albo z drugiej strony nie otrzymania jej, choć tu wszystko zależy od temperamentu dziecka.

Jak wiecie, jesteśmy obecnie u moich rodziców w górach. Tutaj Helenka spędza czas ze swoimi kuzynkami, Lilką i Lenką. Tak więc mogę sobie podglądać ich poczynania i obserwuję, jak Hela się rozwija. Widzę jak zabiega o uwagę dziewczynek, podejmuje próby naśladowania, uwielbia, gdy dziewczyny ją rozśmieszają. Z zabawą na początku było ciężko, dziewczynki też są jeszcze małe (4 i 5 lat) i trudno im być w pełni wyrozumiałymi. A Helenka wiadomo, chce tą a nie inną zabawkę i ją po prostu weźmie albo wyrwie z ręki. Chce też budować z klocków i po drodze wyburzy misternie wzniesioną wieżę. Całe szczęście dzieciaki szybko się dotarły, a Lila z Leną zaczęły odgrywać rolę starszych sióstr i świetnie opiekują się Helą, coraz lepiej rozumieją jej zachowania i reakcje.

Kontakty towarzyskie mojej córki kwitną, ponieważ oprócz kuzynek Helenka ma też tutaj koleżanki. Zuzia i Laura są siostrami i bliskimi sąsiadkami. Zuzia jest tylko trzy miesiące starsza. Pierwsze spotkanie wyglądało następująco: Zuzia pogłaskała Helę, wzięła ją za rączkę i podreptały razem spacerować. To właśnie te dziecięce reakcje są najfajniejsze, takie proste, bezpośrednie, szczere, pozbawione wszelkich uprzedzeń.  Oparte na gestach i uśmiechach, czasem pojedynczych słowach, często zrozumiałych jedynie dla samych zainteresowanych ;). Warto obserwować maluchy w takich interakcjach i zapamiętywać jak najwięcej. Dzieci rosną, zmieniają się ich zachowania, w tym podejście i postępowanie z rówieśnikami. 
A jak u Was? Wasze maluchy mają już pierwszych kolegów i koleżanki? ;)

Mam dla Was kilka wspólnych zdjęć Heli i Zuzi (3 miesiące różnicy między dziewczynkami), taką pamiątkę z jednego ze spacerów zawdzięczamy mamie Zuzi, która pasjonuje się fotografią i robi piękne zdjęcia.