Początki

Kiedy dowiadujesz się o ciąży, potrzebujesz chwili, żeby ochłonąć, oswoić się z tą wiadomością, poukładać sobie to i owo w głowie. Reakcja na tą wiadomość zależy od wielu czynników, choćby, czy to ciąża wyczekiwana, czy też może jest totalną niespodzianką. Tak czy owak, zakładam, że cieszysz się. W końcu to początek nowego życia. Oczyma wyobraźni widzisz już Was na spacerze, Twój partner prowadzi piękny wózek w stylu retro, Twoje włosy rozwiewa wiatr, a maleństwo wyciąga stópki do słońca i słodko zasypia. Już układasz listę zakupów, w głowie projektujesz kącik dla maluszka, a jeśli to kolejny dzidziuś, zastanawiasz się,  czego nie miałaś przy pierwszym dziecku a już wiesz, że przyda Ci się przy kolejnym. No i znów ta niewiadoma- chłopczyk czy dziewczynka. Rozwijasz listę imion. Jednocześnie martwisz się, czy wszystko będzie dobrze, czy maluszek będzie zdrowy. 

I tak zaczynasz snuć tą bajkę, której bohaterem jest maleńki człowiek w Twoim brzuchu, gdy pojawiają się one :/ Dolegliwości pierwszego trymestru..

 Z jednymi kobietami los obchodzi się łaskawie,  inne doświadczają mordoru. Ja tym razem zaliczam się do tej drugiej grupy niestety. Przy Helence początek był łagodny,  rano potrzebowałam tylko chwili, by stanąć na nogi, ale potem szłam do pracy i wszystko było ok. 

 Za drugim razem musiałam przywyknąć do towarzystwa niekończących się mdłości (byłabym szczęśliwa, gdyby były tylko poranne), fikołków w żołądku pod wpływem zapachów.  Najlepsze rozwiązanie- w ogóle nie wchodzić do kuchni. No i to przedziwne uczucie zmęczenia i wiecznie zamykające się oczy. Głowa,  która nagle zaczyna ważyć 100 kilo, a Ty ją dźwigaj na karku kobieto. Ufff.

Przywilejem pierwszej ciąży jest to, że możesz rozłożyć się na sofie i odpoczywać. Możesz wsłuchiwać się w swój organizm z największym skupieniem. Albo jak niedźwiedź przespać ten ciężki czas. W drugiej ciąży, tym bardziej jeśli zachodzisz w nią w niedługim odstępie czasu od pierwszej, jesteś jak planeta, wokół której krąży mały satelita :) I ten satelita nie rozumie, że masz gorszy czas i ledwo stoisz na nogach. Nieustannie potrzebuje Twojej opieki, zainteresowania i czułości. 

I być może właśnie ten mały satelita i przeogromna miłość do niego daje Ci siłę, żeby przetrwać :)

Moje sposoby na przeżycie oprócz czerpania z pokładów miłości? Herbata z imbirem, woda i częste, ale nieduże posiłki :) 

Musiałam trochę odpuścić. Nie wszystko musi być posprzątane i pozmywane. Biedny M. po pracy mierzył się w kuchni ze stertą talerzy w zlewie. Ja skupiłam się na tych obowiązkach, które uznałam za priorytetowe: ubrać dziecko i siebie, nakarmić dziecko i siebie, wyjść na spacer, umyć dziecko i siebie :) Do tego Hela zaczęła dużo więcej czasu spędzać na samodzielnej zabawie pod moim okiem. Czuwałam nad nią i przyglądałam się jak po raz kolejny układa wieżę z klocków, jak upycha puzzle po szufladach, jak przytula misie. Dużo czasu spędzałyśmy z książeczkami, to taki sposób na zabawę, który daje szansę odsapnąć i nawet się zrelaksować :)

Mam wrażenie, że zrobiłam się bardziej pobłażliwa, choćby dzisiaj, nie zareagowałam na zabawę Heli polegającą na odrywaniu poszczególnych listków z rolki papieru toaletowego, a następnie pakowaniu ich kolejno po jednym do pralki. Normalnie od razu zabrałabym jej papier i skierowała uwagę na coś innego. Tym razem jednak przeważyło to, że zyskałam chwilę odpoczynku dla siebie, i to dosyć sporą, bo ta zabawa okazała się bardzo żmudna.  Z zadziwieniem patrzyłam na zapał Heli i zaangażowanie, na precyzję i dokładność z jaką układała kolejne listki obok siebie. Chyba żadna zabawka nie dostarczyłaby tylu wrażeń. W ogóle zauważam, ze przedmioty codziennego użytku stanowią najatrakcyjniejszy materiał do zabawy. I póki jest to papier toaletowy, garnki, miski i ręczniki, to niech tak będzie :)

I jeszcze coś Wam powiem, dużym pomocnikiem okazał się pies. Hela zapałała ogromną miłością do naszego sierściucha. Potrafią razem siedzieć,  Hela opiera się o niego, coś mu tłumaczy, gada i gada po swojemu. Przynosi mu zabawki i po cichu karmi wafelkami, głaszcze, a Bella cała szczęśliwa, że ktoś poświęca jej tyle uwagi :)

I tak sobie radzimy, raz lepiej, raz gorzej. A dzień mija za dniem. Każdy kolejny jest łatwiejszy :)

Co u Was? Może zechcecie podzielić się, jak wyglądały Wasze początki ciąży? 

Wszystkim dziewczynom, które mają ciężki start, napiszę to, co powiedział mi kiedyś znajomy lekarz: "Czymże jest ten krótki czas, wobec całego wspaniałego życia z dzieckiem". 

Buziaki dla Was

:*