To już wakacje, a ja o pracy...

Pytanie do mam przebywających na urlopie macierzyńskim lub wychowawczym: czy brakuje Wam pracy, w której jesteście zatrudnione? Albo czy myślicie czasem, co tam w Waszej pracy słychać? Jestem ciekawa Waszych odczuć.

Ponieważ dziś dzień zakończenia roku szkolnego, ogarnął mnie taki wspomnieniowy nastrój... 

Na co dzień nie myślę o mojej pracy. Po pierwsze mam na głowie teraz inne obowiązki i właściwie każdy dzień przynosi coś nowego. Po drugie uważam, że czas jaki teraz został mi dany jest wyjątkowy i muszę go wykorzystać w pełni, nic się nie powtórzy i nic nie jest warte tego, aby z niego rezygnować. Napracować się jeszcze zdążę. Nawet jeśli uda się z powrotem obniżyć wiek emerytalny, to i tak trochę jeszcze mi zostało ;) A z kolei ten etap, kiedy moje dziecko zdobywa świat stawiając pierwsze kroki i ma 13 miesięcy już nie powróci.

Nie znaczy to jednak, że nie brakuje mi mojej pracy. Zdarzają się takie momenty, że do niej tęsknię. Mam to szczęście, że pracuję w takim zawodzie, w jakim chciałam pracować. I daje mi to mnóstwo satysfakcji. Praca z dziećmi jest bardzo wdzięczną pracą, ciężką, ale niezwykłą. Owszem są takie składowe mojego zawodu, które przyprawiają mnie czasem o ból głowy lub wywołują stres, np cała strona dotycząca tworzenia dokumentacji. Brrrrrr.... Jednak kontakt z dziećmi, codzienne przedstawianie im świata, spotkania, patrzenie na ich rozwój, to coś, czego za nic bym nie zamieniła. Te wprawiające w osłupienie odpowiedzi na pytania, ich szczere uwagi dotyczące codzienności, ich dialogi, których można posłuchać podczas przerw, te bezbłędne i potrafiące rozbawić do łez życzenia wigilijne i urodzinowe ("Żeby Pani nigdy nie okradli i męża"), pierwsze napisane zdania, wypracowania, błędy, zadziwiające prace plastyczne, obserwowanie ich wysiłku, gdy z otwarta buzią i największym mozołem kreślą swoje pierwsze pisane "a". Człowiek zaraża się od tych dzieciaków radością, prostotą. Żeby nie było, czasem naprawdę brakuje cierpliwości, ale czymże są te chwile słabości wobec tego wszystkiego, co udało mi się zebrać powyżej ;) ;)

I dziś trochę mi smutno, że nie mogę rozdawać świadectw, ściskać moich uczniów, gratulować im przejścia do kolejnej klasy. Że nie mogę rozmawiać z rodzicami, już tak na luzie, w wakacyjnym klimacie, że nie mogę podziwiać moich maluchów, już doroślejszych, w eleganckich strojach, przejętych i podekscytowanych.

Czerwiec to miesiąc, kiedy w szkole wyczuwalna jest już ta letnia atmosfera. W klasach szeroko pootwierane okna, czasem nawet i lekcje prowadzi się przy otwartych drzwiach na korytarz, nieraz chodziłam boso po dywanie, bo było tak ciepło, przerwy spędzane w ogrodzie... Owszem, jest sporo pracy, pisanie świadectw, wystawianie ocen, ale robiąc to, człowiek ma szansę zatrzymać się nad postępami uczniów, widać wtedy te zmiany i efekty pracy własnej i ich, i właściwie nie jest to wszystko tak trudne jakby się wydawało. I przychodzi taki dzień jak dzisiejszy, w nagrodę za wszystkie trudy :)

Na zakończenie w imieniu redakcji bloga Niebieskookie Szczęście, w składzie: ja ;), chciałabym życzyć wszystkim udanych wakacji, dzieciakom, rodzicom, nauczycielom i wszystkim pracownikom szkół. Jeju, mam nadzieję, że o nikim nie zapomniałam. Życzę dobrego wypoczynku, słońca i spełnienia wakacyjnych planów. Niech się dzieje :) Oby bezpiecznie i ciekawie :)

A ja sobie jeszcze trochę podumam, ale zaraz pewnie moje dziecko się obudzi, zacznie się przytulać, zechce zjeść obiad i ruszyć na dwór (już na własnych drepczących nóżkach) i wróci nasza helenkowa codzienność.

Wakacyjne uściski przesyłam