Wizyta domowa

Po dłuższej przerwie pora zetrzeć kurz z bloga ;) i wstawić świeży wpis. Z nowymi siłami zabieram się za pisanie. Nie było nas trochę ponieważ się pochorowałyśmy. Zaczęło się tuż przed świętami, stąd radość ze świętowania została przysłonięta przez paskudną infekcję. Na szczęście M. stanął na wysokości zadania i uratował święta, zadbał o dekoracje i o zakupy i o sprzątanie. O smaczności zadbali rodzice M. i tym sposobem daliśmy jakoś radę. Niestety w drugi dzień świąt rozchorowała się Helenka. Najedliśmy się dużo strachu. Nie do opisania jest jak choroba zmienia dziecko. Rozbrykany na co dzień trzpiotek teraz ciągle leżał na kocyku i patrzył w jeden punkt. Musieliśmy jakoś przetrwać noc i z rana rozpoczęliśmy próby zapisania się do lekarza. Przeczytajcie ten fragment wnikliwie, żebyście się nie pogubili.

Z samego rana od 7-ej M. próbował dodzwonić się do naszej przychodni. Ciągle słyszeliśmy w słuchawce: "jesteś 13 w kolejce.... jesteś 10 w kolejce itd. itd." W końcu po dłuższym oczekiwaniu odebrała Pani informując, że do pediatry nie ma już wolnych miejsc i niestety nie mogą nam pomóc. Ponieważ mieszkamy blisko Centrum Zdrowia Dziecka a Helenka była już pacjentem tego szpitala i ma książeczkę, zadzwoniliśmy tam, ale zgłaszała się wciąż automatyczna sekretarka. Wtedy stwierdziliśmy, że zamówimy wizytę w przychodni, tyle, że nie w ramach NFZ, tylko prywatnie. Tym razem odebrała inna pani i powiedziała nam, że możemy skorzystać z wizyty domowej w ramach POZ (podstawowej opieki zdrowotnej), która jest bezpłatna. Lekarz dyżurujący będzie się z nami kontaktował po godzinie 13-ej, gdy skończy dyżur w przychodni. Ucieszyliśmy się, że nie będziemy musieli nigdzie jeździć i czekaliśmy na telefon. Owszem, zadzwoniono do nas, tyle, że kobieta dzwoniąca zaskoczyła nas rozbrajającym pytaniem, dlaczego my tak właściwie chcemy wizyty domowej. I najlepiej by było gdybyśmy właśnie teraz przyjechali do przychodni, to lekarz nas przyjmie na miejscu. Szczęka mi opadła. Ale ponieważ byliśmy w potrzebie, a przychodnia całe szczęście niedaleko, postanowiliśmy już nic nie mówić, tylko jechać, zaznaczyliśmy jednak, że nie teraz w tym momencie (nie koczuję przecież pod przychodnią, a sztuki teleportacji jeszcze nie opanowałam), tylko tak za około 40 minut. 

Na miejscu całe szczęście nie zostaliśmy przyjęci w głównym gabinecie, do którego była kolejka. Tylko w innym pokoju, jak to określiła pani z rejestracji, w gabinecie, gdzie przyjmuje lekarz od wizyt domowych.  Tak więc w naszej przychodni wizyty domowe odbywają się..... w przychodni. Zastanawiam się skąd ten cały cyrk, jakby nie można było nas od razu rano po prostu zapisać. To chyba zbyt skomplikowane na moją głowę, która jeszcze trochę boli.

Nie chcę już dodawać tutaj przeżyć z poprzedniego wieczora, kiedy próbowaliśmy bezskutecznie zamówić wizytę prywatnego lekarza do domu, ponieważ pani doktor z nocnej i świątecznej opieki zdrowotnej w przychodni oświadczyła przez telefon, że nie ma sensu, żeby ona przyjeżdżała do nas bo ona i tak tylko wystawi skierowanie do szpitala a jak my przyjedziemy to tak samo, dostaniemy skierowanie i nic więcej, więc lepiej żebyśmy od razu sobie pojechali do szpitala. W najbliższym szpitalu, do którego zadzwoniliśmy, powiedziano nam, że jest przepełnienie i nie ma szans na przyjęcie, w dalszym, pani poradziła, żebyśmy się udali do najbliższej przychodni. Ręce nam opadły... Jak w czeskim filmie.

Na całe szczęście to już za nami. Helenka wraca do formy. Bryka na całego, wrócił nasz mały łobuziak. Ja też czuję się o niebo lepiej. Mam nadzieję, że choróbska przepędzone.

Ach, no i jeszcze słowo komentarza do poprzedniego wpisu na temat nieciekawego traktowania mam z małymi dziećmi w przestrzeni publicznej. Po cichu liczyłam, że napiszecie mi, że trochę przesadzam, że nie jest tak źle. Niestety, każda z mam, która zechciała się wypowiedzieć w komentarzu potwierdziła, że takie sytuacje przykrego traktowania mają miejsce, że niechętnie ustępuje się miejsca mamom w ciąży, że krzywo patrzy się na mamę chcącą skorzystać z pierwszeństwa w uprzywilejowanej kasie itd itd. Dziękuję Wam za wypowiedzi, musimy się jakoś wspierać... Może z czasem zaczną się otwierać ludziom oczy.

Tymczasem pozdrawiamy z Helenką gorąco. Trzymajcie za nas kciuki, żebyśmy wydobrzały na 100%  i więcej nie chorowały. :)